007. (...) Po co trwać w przeszłości, liczy się teraźniejszość. Liczymy się my tylko tu i teraz.

Ja mam wiarę ty masz szybki wóz, 

we dwoje łatwiej będzie nam.
Zostawmy to i uciekajmy stąd.
Póki mamy jeszcze czas.
Póki młodość mieszka w nas.

              Zaczęła się piękna jesień. Po ulicy cicho szeleściły liście, a z parku można było usłyszeć jak grupka dzieci rzuca się na sterty zgrabionych liści śmiejąc się przy tym donośnie. Na dworze z dnia na dzień robiło się coraz chłodniej.
              W domu panowała błoga cisza, Timo był z siostrą i tatą Kim na spacerze, Ronnie u rodziców. Z początku nie wiedziała za co mam się zabrać, czy posprzątać teraz czy też po rozwieszeniu prania. Po krótkim namyśle stwierdziła, że potrzebuje chwilę dla siebie. Chwyciła kubek z ciepłą herbatą w zmarznięte dłonie, usiadła pod kocem i sięgnęła po książkę leżącą tuż przy kanapie.
               Po chwili usłyszała dzwonek do drzwi. Niechętnie podniosła się z kanapy, podążając w stronę drzwi, chwyciła delikatnie za klamkę i pociągnęła je do siebie. To był Max. Był ostatnią osobą której się spodziewała. Z wielkim grymasem na twarzy wpuściła go do środka.

- Zgubiłeś się?- spytała, mierząc wzrokiem chłopaka
- Przyjechałem zobaczyć się z synem- uśmiechnął się szeroko
- Wystarczyło zadzwonić, nie musiałeś się tłuc taki kawał drogi bo jego tu nie ma- poinformowała, nie okazując żadnych uczuć- poza tym teraz się dopiero obudziłeś, że masz syna? Nie sądzisz, że to trochę za późno?
- Lepiej późno niż wcale- burknął niezadowolony
- Czyżby taki groźny mężczyzna jak ty zaczął bać się swojej kuratorki i sądu?- parsknęła śmiechem patrząc na zmieszanego Maxa
- Nie przeginaj- syknął wściekły- przyszedłem pogadać, dogadać się jakoś. Chyba nie mówisz poważnie o odebraniu mi praw do Timo.
- Owszem, mówię bardzo poważnie. I nie zamierzam cię oszczędzać w sądzie- oparła się o kanapę
- Przecież  jestem jego ojcem- odpowiedział udając smutnego
- Na bycie ojcem trzeba sobie zapracować i zasłużyć- odparła oburzona- a ty gdzie byleś jak on walczył o życie? Gdzie byłeś jak miał w nocy kolki czy też wyrastały mu pierwsze ząbki, już nie mówiąc o ty gdzie byłeś jak stawiał swoje pierwsze kroki...
- Przyznaje mój błąd, ale wystraszyłem się. Chcę to wszystko jakoś naprawić. Jeśli tylko mi pomożesz może nam się udać- odparł próbując ją przytulić
- O czym ty mówisz- wyrwała się z jego objęć- już dawno nie ma nas. Więc jeśli myślisz, że głupie przepraszam sprawi, że znowu będziemy rodziną to się mylisz- krzyknęła - po za tym radzę ci stąd już spadać, zaraz mój tato wróci- wskazała mu drzwi. Chłopak chwycił Kim mocno za barki, lecz po chwili opamiętał się i ją puścił. Zdał sobie sprawę, że dziewczyna może użyć tego zdarzenia w sądzie. Wyszedł zaciskając zęby ze złości i klnąc pod nosem.

              Kim miała wrażenie, że nie za bardzo wiedziała co się właśnie stało. Domyślała się, że tak się to może skończyć. Max popatrzy na nią z miną zbitego psa, a ta jak zawsze mu wybaczy. Lecz ta Kim która teraz jest kochającą matką Tima i ukochaną sławnego gitarzysty Toma Kaulitza jest już zupełnie inną osobą. Wcześniej faktycznie wybaczyłaby wszystko Maxowi, lecz tamte czasy poszły w niepamięć, Kim stała się silniejsza.
               O zdarzeniu z Maxem jak i o jego wizycie nie powiedziała nikomu. Wiedziała, że jej tato będzie wściekły, więc nie chciała go denerwować.
                Gdy kończyła sprzątać w sypialni Ronnie, do domu wbiegła szczęśliwa Lea z Timo na rękach. Uśmiechnęła się na ich widok i odrazu wzięła synka na ręce.

- Marudził bardzo?-spytała odkładając synka na dywan z zabawkami
- Nic, a nic- powiedziała dumna dwunastolatka
- Dzięki, że się nim zajęliście- Kim zerknęła na tatę
- A gdzie ten twój Tom?- dopytywał się ojciec Kim
- Tato- popatrzyła na niego srogo- prosiłam cię...
- Już nic nie mówię- odparł, chowając się do kuchni
- No właśnie, kiedy wraca?- spytała Lea siadając obok swojego siostrzeńca
- Dzisiaj wieczorem. I tak sobie pomyśleliśmy, żeby zaprosić ciebie i tatę na kolacje- poinformowała siostrę- co ty na to? Myślisz, że ojciec będzie bardzo grymasił?
- No co ty! Już od dawna mi marudzi w domu, że niby jesteście ze sobą oficjalnie, a on nie miał kiedy z nim usiąść i pogadać- uśmiechnęła się Lea. Kim uśmiechnęła się sama do siebie. Obawiała się spotkania taty i Toma, bo dobrze wie, że jej ojciec jest trochę uprzedzony do chłopaka.
- Tato przyjdziesz do nas wieczorem na kolacje?-spytałam niepewnie
- Do nas?- zmarszczył czoło
- Do mnie i Toma- odpowiedziała drżącym głosem
- Jeśli tylko chcesz - przytulił ją- a teraz musimy wracać, muszę odwieźć twoją siostrę do koleżanki- pocałował ją w czoło i wyszedł przed dom

                Uradowana i trochę niespokojna Kim spojrzała na bawiącego się synka po czym chwyciła za telefon. Gdy tylko usłyszała głos Toma w słuchawce rozpłynęła się, nie widzieli się już prawie miesiąc. Poinformowała chłopaka o kolacji z jej ojcem, Tom na początku bał się trochę spotkania z tatą Kim, bo dobrze wiedział, że nie przepada za nim, a po za tym wydawał mu się groźny i agresywny.

**

                Timo właśnie zasnął więc Kim zabrała się za przygotowywanie kolacji. Nakryła do stołu, zapaliła świeczki i ułożyła na stole kieliszki. Po chwili usłyszała pukanie do drzwi. Z wielkim uśmiechem pobiegła je otworzyć.

- Mmmm..- mruknął Tom, gdy Kim wpiła się w niego ustami- chyba będę częściej wyjeżdżać- zaśmiał się pod nosem, wręczając dziewczynie bukiet jej ulubionych słoneczników- mały już śpi?
- Dopiero co zasnął- przytuliła się do chłopaka
- To jutro dam mu prezent- uśmiechnął się stawiając ładnie zapakowany karton pod telewizorem
- A tym razem kupiłeś prezent dla Timo, czy znów dla siebie?-spytała wytykając mu ostatnio przywieziony samochodzik zdalnie sterowany dla małego którym zawzięcie bawił się Tom
- Mój ty złośliwcu- przyciągnął dziewczynę do siebie składając pocałunki na jej szyi. Namiętną chwilę przerwał dzwonek do drzwi.
- Idź otworzyć, ja pójdę po wino- uśmiechnęła się popychając go w stronę drzwi
- Dobry wieczór- uśmiechnął się niepewnie, wpuszczając ojca Kim do środka
- Miło mi cię w końcu poznać młody człowieku- uścisnął mu dłoń
- Mi pana również- uśmiechnął się zabierając od mężczyzny kurtkę i wieszając ją na wieszaku- zaproś tatę do stołu, a ja pójdę do niego- powiedział gdy tylko usłyszał płacz małego Timo
- On zawsze tak się stara czy tylko próbuje zrobić na mnie dobre wrażenie?- spytał zaciekawiony ojciec
- Zawsze- uśmiechnęła się Kim nalewając ojcu wino


**

                Po miło spędzonym wieczorze, ojciec Kim przekonał się, że Tom ma dobre intencje, a jego ukochana córeczka i wnuk wydają się być naprawdę szczęśliwi u jego boku.

                Gdy tylko tato Kim wyszedł, Tom poleciał do sypialni sprawdzić czy Timo śpi, aby po chwili móc spędzić chwilę sam na sam z jego mamą. Na szczęście maluch słodko spał, tom zapalił mu tylko lampkę na szafce nocnej, poprawił kołderkę i odłożył pluszaka na komodę. 

- W końcu sami- wyszeptał wtulając się w Kim

- I nikt nam nie przerwie- brunetka zachichotała radośnie 

- Przepraszam, że tyle czasu mnie nie było ale....- mówił siadając na kanapie, po czym Kim usiadła na nim okrakiem i położyła mu palec na ustach, wtedy chłopak zamilkł, uważnie przyglądając się dziewczynie

                Po upojnej i pełnej rozkoszy nocy oboje zasnęli w swoich objęciach....

 If there's any justice in the world
I would be your man
You would be my girl

                 

**

                 Gdy nad ranem Tom się obudził, rozglądał się po salonie w poszukiwaniu Kim. Gdy tylko usłyszał szept dziewczyny i gaworzenie jej synka, podniósł się z kanapy, założył bokserki i poszedł w kierunku sypialni. 

- Jak się spało?- spytała Kim uśmiechając się szeroko gdy w drzwiach zobaczyła zaspanego jeszcze Toma

- Dobrze- wziął Timo na ręce- bo w końcu z tobą - pocałował ją namiętnie, po czym zabrał jej synka do salonu gdzie bawił się z nim i był tak zafascynowany chłopcem, że nawet nie zauważył jak Kim zdążyła zaparzyć kawę i zrobić śniadanie. Posadził chłopca w foteliku przy stole, po czym sam zaczął pałaszować jajecznicę- dzisiaj zabieram was na zakupy- mówił buzią pełną jajecznicy

- Wiesz, że mogę sama zapewnić nam to czego potrzebujemy- oburzyła się Kim

- Kimuś wiem, ale zrób mi tą przyjemność i pozwól mi zrobić coś dla was- uśmiechnął się, po czym chwycił jej dłoń i pocałował ją- w końcu musze mieć na co wydawać te moje miliony -zaśmiał się - wiesz- odparł niepewnie- tak sobie pomyślałem- wypalił gdy Kim wstała od stołu, chwycił ją za rękę i posadził na swoich kolanach- skoro ja poznałem twoją rodzinę, może teraz ty poznałabyś moją...
- Słucham?- zdziwiła się- ale Tom, to chyba nie jest dobry pomysł, jak ty to sobie wyobrażasz, przecież ja mam dziecko....
- Ale moja mama wie o tobie i o Timo- wtrącił
- Nie wiem czy to dobry pomysł- uśmiechnęła się niepewnie- pogadamy o tym wieczorem, teraz musisz przecież lecieć do chłopaków
- Otóż nie- odparł dumnie- mam dzisiaj cały dzień dla was, więc zbierajcie się bo jedziemy na zakupy


                 Jak powiedział tak zrobiła. Kim ubrała synka, włożyła śpiącego malca do wózka i sama poszła się wyszykować. Stała chwilę przed szafą lecz po dłuższym namyśle wyciągnęła z niej żółtą sukienkę przed kolano, włożyła na nogi swoje ulubione czarne szpilki, pomalowała się i była gotowa. Obawiała się tego czy w sklepie nie zrobi się rozgardiasz kiedy odkryją, że przyszła z Tomem. Nie chciała, aby natrętni paparazzi czy też zwariowane fanki zepsuły im dzień.
               Złe przeczucie Kim nie było bezpodstawne. Z początku kiedy byli na dziale dziecięcym, nikt nawet nie podejrzewał, że będzie się w nim znajdował Tom, dlatego też nikt nie zwracał na niego uwagi, lecz gdy tylko weszli do ulubionego sklepu dziewczyny tłum znajdujący się w sklepie zaczął szeptać i odwracać się za nimi. Wściekły Tom był zmuszony zostawić Kim samą w sklepie. Chwycił za wózek z Timo i ruszył do auta. Posadził małego w foteliku, ostożnie zapiął mu pasy i ruszył z zatłoczonego przed parkingu na ostatnie piętro parkingu wielopoziomowego gdzie jak się później okazało stało tylko jedno auto. Chłopak odetchnął z  ulgą, chodź był zły sam na siebie, że nie mógł towarzyszyć dziewczynie w dalszych zakupach.
               Pomimo tego, że dziewczyna została chwilowo porzucona przez swojego chłopaka cieszyła się z chwili dla siebie. Nareszcie mogła odświeżyć swoją szafę po ciąży. Wprawdzie po ciąży już nie wróciła do swojej poprzedniej wagi jak i rozmaru S, lecz rozmiar M też dobrze się na niej prezentował.
               Po godzinnym "buszowaniu" po sklepach Kim wyszła obładowana torbami. Z wielkim uśmiechem upchała wszystkie kolorowy torby do bagażnika po czym ruszyli do domu.
               Z racji tego, że kupiła wiele rzeczy Tom chciał aby wszystkie przymierzyła i mu się pokazała. Tak też zrobiła, wyjęła z małej czerwonej torebeczki komplet czarno-turkusowej bielizny. Nałożyła na siebie po czym subtelnie wysunęła się z sypialni czekając na reakcje chłopaka.
              
- Gdyby nie twój syn już od pięciu sekund nie miałabyś tego na sobie- westchnął, ciężko oddychając i przeszywając dziewczynę wzrokiem- trzeba było zostawić to na sam koniec- wytknął język- może już by spał- lekko zawstydzona dziewczyna wróciła do sypialni aby się przebrać. Kolorowe torby zepchnęła z łóżka pod szafę, a sama chwyciła obszerną bluzkę swojego partnera, założyła krótkie spodenki i wróciła do chłopaka- a ja myślałem, że za każdym razem będziesz miała na sobie mniej- uśmiechną się przyciągając dziewczynę do siebie
- Ale nie powiedziałeś czy ci się podoba- usiadła, opierając się o jego bark
- Dla mnie i bez tego byłoby dobrze- zaśmiał się- poza tym to chyba wystarczający dowód- wskazał ręką na swoje krocze
- Pozwól, ze nie będę sprawdzać- odparła kierując się do kuchni
- Namyśliłaś się już?- spytał przytulając się do pleców dziewczyny- pojedziesz ze mną do rodziców?
- Jeśli jesteś tego w pełni świadomy czemu nie, tylko zdajesz sobie sprawę, że tak długa wyprawa z małym nie będzie niczym fajnym. On będzie przez całą drogę płakał, a przecież gdzieś muszę zmieścić wózek i łóżeczko a nie mówię już o jakiś walizkach z ubraniami- odwróciła się w stronę chłopaka
- Jeśli chcesz mnie zniechęcić to ci się to nie uda- posłał jej całusa
- Od razu zniechęcić- oburzyła się- większość, albo nawet wszystkie dziewczyny które przyprowadzałeś do domu nie miały rocznego dziecka
- Zacznijmy od tego kochanie, że do domu to przyprowadziłem tylko jedną dziewczynę i miałem wtedy jakoś 6 albo 7 lat. Więc przyznasz, że to się raczej nie liczy- pocałował ją w czoło po czym wyszedł do salonu
 - Powiedz mi Tom-  zwróciła się do chłopaka- po co ty to wszystko robisz? Po o zajmujesz się Timo chodź nie musisz...
- Bo odkąd cię poznałem zawsze dużo dla mnie znaczyłaś. I kocham cię- odparł- czy ta odpowiedź cię satysfakcjonuje?
- Powiedzmy- rozsiadła się na kanapie
- Mała, co jest?-spytał troskliwie- co cię tak wzięło na refleksje?
- Nigdy nie rozmawialiśmy o tym co było z nami po Monarze. Czuje, że odrzucasz ten fakt- przytuliła się do niego       
- Kicia- odparł- po co mamy to rozpamiętywać? Było minęło, jesteśmy czyści i to jest najważniejsze, że nie ciągnie nas do tego świństwa- cisza po wypowiedzi Toma była dość krępująca. Dziewczyna niepewnie spojrzała na Toma, po czym wróciła do oglądania filmu.